ចំណេះដឹងទូទៅ
រូបភាព
ក្នុងវចនានុក្រមខ្មែររបស់សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត បានពន្យល់ពាក្យ«បាយសី»ថាជាគ្រឿងសម្រាប់ដាក់តាំងជាគ្រឿងបូជាឬសម្រាប់លម្អក្នុងពិធីមង្គលផ្សេងៗ។ ចំណែក«បាយស្រី» ជាឈ្មោះគ្រឿងមង្គលការអាពាហ៍ពិពាហ៍ក្នុងវេលាដែលកូនប្រុសស្រីកំពុងក្រាបផ្ទឹមគ្នាចងដៃសម្រេចមង្គលការ។
+បាយសី៖ធ្វើពីកំណាត់ដើមចេកមានដោតជើងដាក់បញ្ឈរមានរមូរស្លឹក ចេកសណ្ឋានម្រាមដៃដោតជាថ្នាក់ៗមាន៣ថ្នាក់ឬ៥ថ្នាក់,៧ថ្នាក់,៩ថ្នាក់មានដោតផ្កាលាយចម្រុះ និងមានដាក់បាយព្រលឹងឬលាជ។
ដែលហៅថា បាយសី គឺបាយស្រីឬបាយសិរីតម្កល់ត្រង់ខាងលើកំពូល,បែបនេះហៅថាបាយសីធំមានបាយសីមួយបែបទៀត គេមូរស្លឹកចេកសណ្ឋានម្រាមដៃដោតខ្ទាស់ភ្ជាប់ គ្នាដាក់គងលើមាត់ចាន
ហៅថា បាយសី ប៉ាកឆាម(ស.ប៉ាកជាមអ.ថ.ប៉ាកឆាម,ប៉ាក “មាត់”+ជាម“ចានជាម”= មាត់ចាន)បាយសីទាំងនេះ សម្រាប់ដាក់តាំង ជាគ្រឿងបូជា ឬជាលំអក្នុងពិធីជាមង្គលផ្សេងៗ(ប្រើតាមសណ្ដាប់ស្រុក ចំពោះតែអ្នកដែលត្រូវការចង់ធ្វើ)។
+ចំពោះពាក្យ «បាយស្រី» ជាឈ្មោះគ្រឿងមង្គលការអាពាហ៍ពិពាហ៍ មានបៀបដាក់បាយ និងភោជនាហារច្រើនមុខក្នុងតៀបទាំងគូឆ្វេងស្តាំ មានអ្នកកាន់ដាវរាំបើកគ្រប ក្នុងវេលាកូនប្រុសស្រី កំពុងក្រាបផ្ទឹមគ្នាចងដៃសម្រេចមង្គលការ៕
រាំបើកបាយស្រី(វីដេអូ៖ Visal FoTo)
