ឈ្មោះខ្មែរ៖ វល្លិយាវ។ វល្លិយាវ ជាវល្លិឈើវារលូនតោងឡើងតាមដើមឈើផ្សេងៗ។ ស្លឹក៖ ស្លឹកទោល ដុះឆ្លាស់ទង រាងជាផ្លែលំពែង ឬរាងពងក្រពើ ស្រួចចុង ទទឹង ៣-៦សម បណ្តោយ ៥-១២សម គែមស្លឹកចេញរាងទឹករលក។

ផ្កា៖ កញ្ចុំផ្កាចេញតាមប្រគាបស្លឹក។ ផ្កាតូចៗ ពណ៌បៃតងលាយលឿង។
ផ្លែ៖ មូល រាងពងក្រពើបន្តិច (ទំហំប៉ុនគ្រាប់សណ្តែកដី) ជាចង្កោមពណ៌បៃតង ពេលទុំពណ៌ក្រហម ឬពណ៌ទឹកក្រូច។

កន្លែងដាំដុះ៖ ដុះដោយខ្លួនឯងនៅតាមព្រៃរបោះទូទៅ ហើយបន្តពូជដោយគ្រាប់។

ផ្នែកប្រើប្រាស់៖ ស្លឹក វល្លិ ឫស។

កបនឹងជម្ងឺ៖
-ស្លឹកៈ គ្រុនពោះវៀន ពិស ឈឺក្បាល អុតស្វាយ។

-វល្លិៈ គ្រុនក្ដៅ គ្រុនចាញ់។

-ឫសៈ គ្រុនចាញ់ បន្សាបស្រវឹងស្រា គ្រុនពោះវៀន ឈឺក្បាល គ្រុនសន្ធំ ជំនួយបេះដូង។
កំរិតប្រើ៖ (ស្ងួត) 10g-20g ស្ងោរផឹកក្នុង១ថ្ងៃ។

វល្លិយាវនេះ ក៏គេយកត្រួយវាទៅស្លជាមួយសម្រលត្រពាំងទទួលទានបានយ៉ាងឆ្ញាញ់ពិសា។

**សូមពិនិត្យ និងពិគ្រោះជាមួយគ្រូពេទ្យឱ្យបានច្បាស់លាស់ និងអស់លទ្ធភាពជាមុន។ វិធីនេះអាចប្រើសាកល្បងនៅពេលដែលអ្នកមិនមានជម្រើសផ្សេង។
សម្រួលអត្ថបទ៖ អ៊ាង សុផល្លែត
ឯកសារយោង៖ រុក្ខឱសថកម្ពុជា
សូមរក្សាទម្រង់អត្ថបទរបស់ខ្ញុំរាល់ប្រភពដែលយកទៅចែកចាយបន្ត។